Maeblogt

Stress

Mijn werkdruk steeg tot ongekende hoogte. Zo voelde het althans. Het kwam door de belasting. De belastingaangifte doet mij denken aan het afleggen van een tentamen boekhouden waarbij de examinator het halen van een onvoldoende financieel op je verhaalt. Een aantal jaren geleden heb ik professionele hulp gezocht bij een belastingadviseur. Vorige week ging ik bij hem langs. Hij houdt kantoor in een villa in Oosterbeek. Dat sterkt mijn vertrouwen in zijn expertise. Ik deed mijn best professioneel op hem over te komen, maar het hem uit een stapel papieren laten selecteren van de belangrijke documenten droeg daar niet aan bij. De aangifte stelde uiteindelijk niet veel voor. Ik had het geestelijk nogal zwaar gemaakt.

Opgelucht fietste ik naar huis. Met mijn werkdruk ging het de goede kant op. Ik nam de tijd om eens rond te kijken. Van de villa’s in Oosterbeek probeerde ik de namen te onthouden. Die doen het goed in een roman, bijvoorbeeld als het ouderlijke huis waar de hoofdpersoon zijn jeugd doorbracht. Mocht ik de indruk wekken dat ik aan een roman werk, dat moet ik u teleurstellen. U moet zich niet vergissen in de hoeveelheid werk die dat met zich meebrengt.

Op het Roermondsplein kwam ik Lenie tegen die het straatvuil aan het opruimen was. Eerder schreef ik dat de spelers van Vitesse een voorbeeld aan haar ongekende werkethos mochten nemen. Gezien de stand op de ranglijst lijkt dat pleidooi volledig langs ze te zijn heengegaan. Lenie vertelde me wat ze die week nog te doen had. Het begon mij zowat te duizelen. Ik dacht ineens aan mijn eigen werkethos. Die was hard op weg zijn glans te verliezen. Er moest geschreven worden. Ik fietste naar Dudok en zette mij aan een tafeltje. Ik bestelde een kopje koffie en een wortel-notentaart. Ondertussen schreef ik een column. A. te A. belde mij. ‘Druk?’ ‘Ja, heel erg.’

(Column Gelderlander 20/3/2010)

Heldendood

Donderdag beleefde ik een hoogtepunt. Aan de ontbijttafel kreeg ik een historische sensatie. Mensen die zich bovenmatig in het verleden interesseren zullen het herkennen. Het gevoel uit het hier en nu te treden en je voor een moment één te voelen met het verleden. Zoals in museum Bronbeek waar ik oog in oog stond met een Chinese haarvlecht en mij één van de mariniers waande, die tijdens een nachtelijke sloepentocht door de Indische wateren, stuitte op de Chinezen van Singkawang, waarvan er een, de drager van de staart, in het daaropvolgende gevecht sneuvelde.

Voor een historische sensatie hoef je geen lsd te slikken. Het geestverruimende middel bestaat uit een uit het verleden overgeleverd object. De bewuste donderdagochtend ging het om de poster van de Vliegweek Arnhem in 1910 die in de voor mij opengeslagen krant stond afgedrukt. ’28-29-30-31 augustus. Landgoed Warnsborn. Clément van Maasdijk. Entree: eerste rang 1 gld, tweede rang 50 cts.’ Het verleden had mij direct te pakken. In gedachten liep ik de deur uit, spande het paard voor de  wagen (ik woonde in Zuid in een boerderij) en vetrok naar de stad (over de schipbrug) om bij de sigarenboer mijn entreebewijs voor de Vliegweek zeker te stellen (daarna nog even door de stad slenteren en dametjes kijken in Sonsbeek). Ik ontwaakte uit de trip toen E. om een bord pap vroeg.

Clément van Maasdijk was luchtvaartpionier. Dat valt in de categorie zeeheld en ontdekkingsreiziger. Hij stapte in een van doeken en houten latten getimmerd vliegtuig. Dat zie je niemand meer doen tegenwoordig. Wij hechten teveel aan het leven. Ons huis, de auto, het werk. Trivialiteiten voor wie er van droomt te kunnen vliegen. Overigens moest Van Maasdijk het vliegen bekopen met de dood. Hij gaf de avond voor aanvang van de Vliegweek een korte demonstratie aan zijn verloofde. Ze stond er bij toen hij neerstortte op de Warnsbornse heide.

(Column Gelderlander 13/3/2010)

Niks aan de hand

(Column Gelderlander 13/2/2010)

Als ik een fout maak, heb ik altijd de neiging om net te doen alsof ik hem niet gemaakt heb. Zo fietste ik laatst in de sneeuw te hard door de bocht. Ik ging onderuit. Snel klopte ik mijn broek af en sprong weer op de fiets. Omstanders zouden denken dat het iemand anders was geweest. Zij wisten natuurlijk beter. Zij hadden mij immers zien vallen.

Wie deze week een fout maakte maar onmogelijk kon doen alsof er niets aan de hand was, was de buschauffeur van lijn 20. Hij was vergeten dat de route door Malburgen verlegd was wegens rioleringswerkzaamheden. Toen hij over het Gangulphusplein reed, realiseerde hij zich dat hij helemaal niet over het Gangulphusplein kon rijden. In een ultieme poging zijn fout te herstellen, reed hij de bus muurvast op een trottoirband. Net doen alsof er niets aan de hand was, was geen optie meer. Hem restte niets anders dan te wachten op een takelwagen.

 De volgende dag naar het werk gaan, zal hem zwaar zijn gevallen. Zijn collega's zullen hem aan zijn fout herinnerd hebben (‘Hé Gangulphus’). Hun gedrag komt voort uit opluchting. Ze vrezen allemaal een keer hun bus klem te rijden op een trottoirband. Altijd prettig als een ander je dan voor is.

Politici maken ook wel eens fouten waar ze niet onderuit kunnen. Zij vallen niet van de fiets. Zij rijden geen bussen klem. Bij hen gaat het altijd fout als ze zeggen wat ze eigenlijk vinden. Zoals over de haven in Rijnboog. Dat dat net zo goed een bak water of een beek mag zijn. Later leggen ze uit dat wij dat niet goed begrepen hebben. Het moet toch een haven worden. Ze doen dan net als ik: broek afkloppen en snel weer op de fiets springen. Alsof er niets gebeurd is. Wij weten natuurlijk beter. Wij hebben ze immers zien vallen.

Onderlangs (5)

Forza Lenie

Dinsdag las u in deze krant over Lenie Wichhart. Ze werkt bij wat vroeger de gemeentereiniging heette. Haar werkterrein is de omgeving van de Rijnkade. Zwerfvuil zul je daar niet aantreffen. Het werkethos van mevrouw Wichhart is ongekend. Ze zegt:  ‘Ik wil altijd opruimen.’ Op vakantie kijkt ze of de afvalbakken wel zijn geleegd.

Toen ik woensdag op de tribune zat bij Vitesse – FC Groningen dacht ik aan Lenie Wichhart. Zoals zij jaagt op het vuil langs de Rijnkade, zo had ik de spelers van Vitesse graag achter de bal aan zien rennen. Niet dus. Ze sjokten ongeïnspireerd over het veld. Ze verloren de bal en haalden hun schouders erover op. Het werd 1-5 voor Groningen.

Toen spits Kaloglu zich weer verstopte achter de rug van zijn tegenstander, fantaseerde ik dat hij op vakantie was en, net zoals Lenie Wichhart dan de afvalbakken controleert, de ongekende drang voelt het veld van de plaatselijke voetbalclub op te zoeken. Aan de rand van het zwembad zegt hij tegen zijn vrouw: ‘Luister, ik moet even weg.’ Een taxichauffeur zet hem af. Kaloglu snuift de geur van het gras op. Essentiële vragen komen in hem boven. Kan ik de pinnen hier aan? Hoe zit het met de lengte van het gras? Nee, een onwaarschijnlijk verhaal voor een spits die constant kopduels uit de weg gaat.

Toen ik na de ontluisterende nederlaag het Gelredome uitliep kwam het volgende beeld tot mij. Lenie Wichhart deelt hesjes uit. Alle spelers krijgen een prikker. Lenie zegt: ‘Vergeet de sigarettenpeuken niet.’ Dan lopen ze - Lenie voorop - allen het Jacob Groenewoud plantsoen over. Ze ziet er op toe dat niets blijft liggen. Nicky Hofs bukt voor een leeg colablikje. Stevanovic haalt een stuk plastic uit de struiken.

Ik ontwaakte uit de droom doordat ik ergens tegenaan liep. Het was de Porsche Cayenne van Piet Velthuizen.

(column De Gelderlander 31-10-2009)

Onderlangs (4)

De havenzangers

Wethouder Kreeft gaat volgende week een smartlap zingen getiteld ‘In de haven klinkt een lied door de nacht’. Het zal recht uit zijn hart moeten komen. Dat hoort bij een smartlap. Politieke gewoontes zal hij voor even moeten afzweren. Voor het plaatsen van kanttekeningen is geen plaats. Zing je over de eenzaamheid – een man is door zijn geliefde verlaten - dan moet je niet aankomen met de andere kant van het verhaal of ‘deze kwestie ligt genuanceerd’. Ja, zelfs in het geval dat de eenzame man dagen achtereen niet van de bank te krijgen is,  je denkt, een beetje zelfinitiatief kan wellicht geen kwaad, in een smartlap willen wij daar niets van weten. Daar draait alles om het lijden.

In ‘In de haven klinkt een lied door de nacht’ wordt zwaar geleden. Een meisje heeft haar vader verloren. ‘Zij heeft alleen de kroeg, want de zee heeft haar vader begraven.’ In de kroeg zingt en danst ze voor de zeelieden die hun zware bestaan voor een moment verlicht zien. Ze doet het graag. De zeemannen doen haar aan haar vader denken.

Dat wethouder Kreeft juist deze smartlap ten gehore zal brengen, doet mij goed. Het leed dat onze haven, die van Rijnboog, veroorzaakt heeft, is nauwelijks meer te overzien. Dat is niet de schuld van de haven zelf. Het zijn de voor- en tegenstanders die elkaar het leed berokkenen. Zij rollen al jaren vechtend over straat. Ze weten van geen ophouden. Wie praat nog over een winnaar, niemand, zij komen straks allen aangeslagen uit de strijd. Als de haven er straks ligt – hij komt er natuurlijk gewoon, zo gaan die dingen - zal er voor hen een kroeg geopend moeten worden. Dan kunnen de vechtersbazen daar als doorleefde zeemannen aan de bar hangen. Het bier zal rijkelijk vloeien. Gezamenlijk zullen ze zingen. In de haven klinkt een lied door de nacht.

(column De Gelderlander 24-10-2009)

Onderlangs (3)

De aanslag

De herfstwind stond tegen bij het fietsen. Ik moest ook nog eens de Pleybrug op. Ik deed het rustig aan. Als schrijver moet je voorzichtig zijn met het leveren van lichamelijke inspanning. Voor je het weet eist het opfietsen van een brug al je aandacht op. De dingen die om je heen gebeuren gaan aan je voorbij. Je komt thuis en hebt niets om over te schrijven. Bovendien veraangenaamt een voortdurende oplettendheid het fietsen. Er is toch altijd wel iets opvallends te zien. Voorbij de Pleybrug bijvoorbeeld, ik fietste net de Schaapdijk op, stuitte ik op iets bijzonders. Een vrouw was onder het wandelen een boek aan het lezen. Het was een roman. De titel ontging mij. Jammer, het moet een aanrader zijn geweest. Ze kreeg het boek maar niet weggelegd.

Na de vrouw die al lopende las, kwam ik niets meer tegen dat het beschrijven waard was. In de verte rookte de vuilverbrander te Duiven. Aan mijn linkerhand keek ik uit over businesspark IJsseloord 2.  Ik gaapte even. Niets spannends aan. Vroeger was dat anders. Er lag daar een autokerkhof. We fietsten er vanuit Zuid wel eens naar toe. Dan klommen we over het hek en deden alsof we konden autorijden. Totdat we de eigenaar over het kerkhof hoorden bulderen. Ook gingen er verhalen over een verwilderde hond die los liep.

Het autokerkhof is inmiddels opgeruimd. Het past niet meer bij deze tijd. Tegenwoordig houdt men meer van netjes. Oprah Winfrey predikt het opruimen op de televisie. Je ziet het ook terug in de stad. Braakliggend terrein, dat kan niet meer. Ze geven het snel een bestemming. Dan verrijzen er nieuwbouwwoningen met aangeharkte tuintjes of strakke kantoorunits met spiegelende ramen.

Bij thuiskomst bleek mijn bureau gelukkig nog steeds een bende. Het lag vol met krantenknipsels, stapels boeken, verfrommeld papier, lege koffiekopjes. En een vergeten blauwe envelop. Ze willen geld zien.

(column De Gelderlander 17-10-2009)

Onderlangs (2)

(Onderlangs, zo heet dus mijn column voor De Gelderlander)

Hertog vliegt niet meer

In de Showroom in Arnhem staat het Rijnhuisje tentoongesteld. Het is een soort van eenpersoonscaravan die je over de rand van de Rijnkade moet hangen. Dan laat je het huisje nog wat zakken totdat de stad uit je zicht verdwenen is en je alleen met de rivier overblijft.

Donderdag wilde ik graag in het Rijnhuisje zitten. Om na te denken. Het nieuws dat Hertog, de Afrikaanse vechtarend van Vitesse, was overleden noopte mij daar toe. Ik zag hem zo graag vliegen door het Gelredome. Zijn verzorger zwaaiend met een stuk vlees. Hertog zag hem wel, maar koos zijn eigen moment. Daar sloeg hij dan zijn vleugels uit. Een schitterende zweefvlucht volgde. Recht op zijn doel af.
 
Ik zag voor Hertog een grote rol weggelegd in de stad Arnhem. Ik had hem voorafgaand aan de raadsvergaderingen graag een zweefvlucht door de raadzaal zien maken, over de hoofden van de raadsleden heen, zo op de in een lederen handschoen gestoken hand van burgemeester Krikke. Waarna hij de rest van de vergadering in een speciaal voor hem in de muur van de raadzaal uitgehakte nis zou toekijken. Eén van de raadsleden (Jan de Wit) zou er een gewoonte van maken om halverwege de vergadering, Rikken en Elfrink zijn verwikkeld in een fel debat, een van huis meegebrachte kipkluif hoog in de lucht te werpen. Een zweefvlucht van Hertog volgt. Rikken en Elfrink kijken in stilte toe hoe Hertog het stuk kip uit de lucht vist.

Op het Kerkplein had een grote zuil opgezet kunnen worden met daar bovenop een riant vogelhuis, Hertogs eigen Duivelshuis. Vanaf daar zou hij vluchten maken over de stad. Mensen zouden naar hem wijzen. Kijk, Hertog! Daar gaat hij! Hij zou scheervluchten maken over de rivier. Vanuit het Rijnhuisje (mijn nieuwe kantoor) zou ik hem bewonderend gadeslaan.

Het liep allemaal anders. Hertog stierf woensdagmiddag aan een schimmelinfectie. Hij zal nooit meer vliegen.

Onderlangs (1)

Vanaf nu elke maandag op mijn weblog: mijn wekelijkse column voor De Gelderlander.

Regenwoud

Vier weken vakantie te Suriname lieten zich gelden. Ik liep over winkelcentrum De Drieslag alsof het nog steeds 39 graden in de schaduw was. Het duurde een eeuwigheid voordat ik bij Frits de groenteboer was. (Ter hoogte van de kiosk haalde een man mij in. Hij liep met een rollator.)

Frits adviseerde mij bonen te nemen, handgeplukte uit Huissen. Veel beter dan de, volgens Frits, smaakloze machinale bonen. Huissense handgeplukte bonen leken mij uitermate geschikt om mijn herintegratie in de Nederlandse maatschappij een stimulans te geven. Ik nam een halve kilo. Lekker hoor, zei Frits, terwijl hij de bonen afwoog.

Op de terugweg liep ik nog even de Surinaamse toko binnen. Ik snoof de geur op. Voor even waande ik mij weer op vakantie. In gedachten stond ik midden in het regenwoud onder één van de watervallen van de Brownsberg.

Thuis nam ik de tijdens de vakantie opgespaarde kranten door. Arnhem was uitgeroepen tot de groenste stad van Europa. Ik keek uit het raam. In de groenste stad van Europa waren achter mijn huis alle bomen gekapt om plaats te maken voor een geasfalteerde scooterracebaan. Een fietspad noemen ze dat op het stadhuis. Ik las nog wat verder in de krant. De Schutterij van de Clingelbeeck had een nieuwe koning, een gieter op rupsbanden had door Arnhem gereden, hobbyfotograaf Henk Peters was nog steeds vermist en groot nieuws over Meinerswijk. Ze blijft zoals ze is: een ongerept natuurgebied.

Zo nu en dan fiets ik er heen en parkeer mijn fiets onder de appelboom aan het einde van de hoogwaterkering. Dan loop ik het pad af richting het vogelkijkhuis. Voorbij het klaphekje beland je in dichte bebossing. Het ruikt er vochtig. Zou je van het pad af willen dan heb je een kapmes nodig om je een weg te banen. Nu weet ik waar het op lijkt. Het is daar net het Surinaamse regenwoud.

Maeb op Sonsbeek Theater Avenue

In april droeg ik verhalen voor op het open podium van Huis van Puck in Arnhem. Het was een succes. Ze hebben me nu geboekt voor de Sonsbeek Theater Avenue te Arnhem. 25 minuten lang het beste van Maeb, met veel ongepubliceerd werk, nieuwe personages en, ook lang niet gek, ik zal diepgaand inzicht verschaffen in de Essentie van Alles.

Komt allen zou ik zeggen. Het wordt leuk.

Datum: zaterdag 8 augustus
Aanvang: 15:00 uur
Locatie: Sonsbeek Theater Avenue, in de Avenue Lounge
Toegang: gratis

Meer info hier.

Makke schapen

Ik bezocht te A. het festival Spijkerrok. Eén van de abonnees raadde het mij aan.

De opbrengst van het festival ging naar het goede doel. Mijn bier smaakte dankzij dit gegeven twee keer zo goed. Halverwege mijn tweede biertje bedacht ik mij echter dat een goed doel ook gewoon kut kan zijn. De Clini Clowns bijvoorbeeld. Zij nemen zich met een directeur en dertig kantoormedewerkers wel erg serieus. Daar ga ik mij toch niet lam voor zuipen. 

Gelukkig bleek het goede doel 'iets met kinderen in Nicaragua'.

Op het podium stond een bandje dat The Sheep heette. Ze drumden anders op het drumstel van The James. De bandleden van The Sheep hadden grote bossen krullend haar. Ze klonken lang niet gek met dat hammondorgeltje er bij. Het was wel wat al te keurige retro allemaal. T-shirts met vale opdrukken, versleten allstars, die bossen haar.  Aan de sixtiessound durfden zij niet te morrelen. Zij liepen als gedresseerde paartjes achter de muzikale helden van hun grootvaders aan. Te braaf om echt te rocken.

Ja, kijk hier, ik lijk wel een recensent die zelf maar al te graag met een gitaar op het podium had gestaan. Dat klopt. Dat durf ik hier wel toe te geven.

Ik kan u zeggen dat ik er zelfs over denk om ook een bandje te beginnen. Omdat ik geen gitaar heb, niet kan zingen en hooguit met een rockballad mee kan drummen, zal ik de roadie zijn. In de bibliotheek zal ik briefjes ophangen met 'roadie zoekt gitarist en drummer voor het vormen van een band' Met daaronder in dikke zwarte viltstift: Joy Division, Sonic Youth, !!PUNK!!, Nirvana'.

Omdat ik als roadie ook nog de band moet leiden nemen we er nog een andere roadie bij die alle apparatuur moet tillen.

Ook kan hij me dan de handdoek aanreiken als ik het drumstel heb gesoundcheckt.